Ήθελα
να αφήσω να περάσουν μερικές μέρες, και μετά να γράψω, για να μην κυριαρχεί
μέσα μου το συναίσθημα. Οι μέρες πέρασαν, από την εκδήλωση προς τιμήν του Νίκου
Γκάλη στην Θεσσαλονίκη, και το συναίσθημα δεν λέει να πάει πουθενά. Όμως, εκτός
από το συναίσθημα, δεν φεύγει και μια σκέψη από το μυαλό μου.
Ότι για
τους πραγματικά σπουδαίους, που συνδυάζουν το τεράστιο ταλέντο με την εξίσου
σκληρή δουλειά και ταυτόχρονα παραμένουν καλά παιδιά, η Ιστορία τους κάνει τη
χάρη να διαγράψει όσους βρέθηκαν στο δρόμο τους και αποδείχτηκαν πολύ λίγοι και
γι’ αυτό πολύ εμπαθείς.
Όπως,
για παράδειγμα, την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ) και τον πρόεδρό
της, που δεν καταδέχτηκαν ούτε εκπρόσωπο να στείλουν, όπως και τον πρώην
προπονητή της Εθνικής Κώστα Πολίτη (που δεν ήταν προσκεκλημένος στην εκδήλωση).
Η ΕΟΚ απέκτησε υπόσταση και ο πρόεδρός της εκτοξεύτηκε ως παράγων στο διεθνές
στερέωμα χάρη σε έναν άνθρωπο: τον Γκάλη. Τον οποίο απέκλεισε ισόβια από την
Εθνική Ομάδα το 1991…
Ο
Πολίτης είχε κατακτήσει στα τέλη του ’70-αρχές του ’80, όταν το μπάσκετ
βρισκόταν σε ανυποληψία, τίτλους με τον Παναθηναϊκό. Μετά το Ευρωμπάσκετ του
’87 έγινε σταρ, υπέγραψε διάφορα ηγεμονικά συμβόλαια με ομάδες, ως προπονητής,
και κατάφερε να πάρει ακριβώς 0 (μηδέν) τίτλους – κι όμως, ήταν αυτός που
έδιωξε με την εξευτελιστική συμπεριφορά του τον Γκάλη από τον Παναθηναϊκό, το
1995, και τον οδήγησε να σταματήσει το μπάσκετ. Σε δηλώσεις του, μετά από
χρόνια, για το περιστατικό εκείνο, έκανε την δήλωση: «Πάλι τα ίδια θα λέμε;
Ποιος είναι ο Γκάλης;».
Σε αυτή
την ερώτηση, και σε όλη την συμπεριφορά τους, η Ιστορία απαντάει «χο χο χο» και
γυρίζει στους εμπαθείς την πλάτη. Τους αφήνει να παίξουν τον ρόλο της υποσημείωσης.
Για τον
Νίκο Γκάλη, ούτε τα λόγια ούτε τα δάκρυα χαράς μας αρκούν για να περιγράψουν το
πώς νιώθουμε για όσα πρόσφερε. Για το ότι μας έδειξε το δρόμο για την
επανάσταση των καλών παιδιών, μέσα σε χρόνια (δεκαετίες του ’80 και του ’90)
που η βρωμιά και η τεμπελιά κυριαρχούσαν και ανταμείβονταν στην χώρα.
Και για
να κλείσω το σημερινό μικρό θυμωμένο ημερολόγιο με χαμόγελο, να ένα σούπερ
βιντεάκι από το Youtube. Συμφωνώ
με το σύνθημα: να υπογράψει ο μικρός!
No comments:
Post a Comment